Waar haar broer André Hazes Junior een open boek is—je kunt hem gewoon vragen naar het gedoe met zijn moeder Rachel Hazes en hij geeft daar ook antwoord op—is Roxanne Hazes buitengewoon strikt. Ze wil in de media echt helemaal niets zeggen over de familieveten, en dat is toch wel lastig. Het is immers een van de populairste nieuwsitems in het land.
Als Roxanne ergens in de media opduikt, legt ze voorafgaand aan zo’n optreden duidelijke restricties op. “Ik zeg nooit iets over de dingen die in mijn leven spelen en maak voorafgaand aan interviews altijd de afspraak dat ik niet over familiezaken praat, omdat het bepaalt hoe ik me de week erna voel,” zegt ze in Grazia.
Als een journalist dan toch een vraag stelt, kwalificeert ze dat naar eigen zeggen als grensoverschrijdend. En dat is tegenwoordig een levensgevaarlijk toverwoord dat in de mediawereld zomaar kan leiden tot ontslag op staande voet. Roxanne dreigt er echter toch mee: “We hebben het de afgelopen jaren in de media vaak over grensoverschrijdend gedrag gehad. Voor mij is het grensoverschrijdend dat iemand het onderwerp dan toch aankaart onder het mom van: ‘Ja, maar we moeten het hier wel even over hebben.’ Van wie moet dat? De kijkers zijn het helemaal zat, hoor.”
“Waarom zou ik het in de vier minuten tijd die ik krijg aan een talkshowtafel over mijn familie gaan hebben, terwijl ik keihard heb gewerkt aan een nieuw album? Ik kom daar om over mijn muziek te praten, niet om clickbait te worden op een of ander showkanaal,” vervolgt Roxanne.
Het is echter juist die clickbait waardoor de showmedia zo groot zijn en dus een interessant podium bieden voor Roxanne om haar muziek te promoten. Als de showmedia alleen maar bestonden uit artikeltjes over BN’ers en hun nieuwe cd, dan is er natuurlijk geen hond meer die meeleest.
“Uiteindelijk is het wel een beetje geven en nemen. En in de liedjes van ROX zit toch ook vaak genoeg een boodschap, zij het een cryptische,” geeft ze toe. “Ik denk ook dat ik een heel open mens ben, alleen probeer ik dingen wel chique te houden. Ik ga er altijd van uit dat mijn kind verhalen in de media later kan teruglezen, en ik wil niet dat hij dan dingen ziet waarvan ik denk: dat had ik beter niet kunnen zeggen.”
