Zodra Puck Monen een foto plaatst — of het nu op een racefiets is, onder een boom met haar kat, of in een net iets te perfect ogende wieleroutfit — dan slaat het internetcollectief aan het scrollen.
Wat ooit begon als een jonge renster in een peloton vol testosteron, is nu uitgegroeid tot een heus social media-fenomeen.
866.000 volgers hangen aan haar lippen en lenzen.
Maar achter de glimmende helmen, de glanzende haren en de gelikte foto’s schuilt een verhaal dat minder Instagram-filter en meer rauwe realiteit is.
Laten we even terugspoelen.
Puck Monen — in 2017 nog door FHM gebombardeerd tot mooiste sportvrouw van Nederland — lijkt het perfecte uithangbord van millennial succes: sportief, knap en met een strakke esthetiek die het goed doet in je feed.
Maar zoals ze onlangs onthulde, is dat perfecte plaatje gebouwd op een fundament van jeugdtrauma’s en ongemakkelijke stiltes achter in het klaslokaal:
“Ik was dat sociaal ongemakkelijke, vreemde en stille kind achterin de klas, dat probeerde te verdwijnen zodat die pestkop me niet tot zijn mikpunt zou maken.”
Geen glitter, geen zonnebril. Gewoon de kale waarheid.
Uitgesproken in de digitale biechtstoel van Instagram — en dat is nou precies het soort confession waar menig volger likkend, delend en met betraande emoji’s op reageerde.
Zelf herinner ik me ook nog dat meisje op school dat altijd net te stil was.
Een beetje anders. Niemand keek twee keer om — behalve als het was om te gniffelen.
En dat zijn precies de littekens waar Puck het over heeft.
“Het was een vreselijke tijd en heeft veel littekens achtergelaten.
Maar het heeft me ook de weerbaarheid gegeven waarmee ik nu alles aan kan wat er in het leven gebeurt.”
Ja, ze zeggen dat je karakter vormt in de storm.
In Pucks geval lijkt het eerder een orkaan geweest te zijn.
De ironie? Terwijl haar jeugd draaide om onzichtbaar blijven, is ze nu een vrouw die door duizenden wordt bekeken — vaak in strakke bikini-foto’s, waar het zweet net zo zorgvuldig is geplaatst als de zonnestralen.
Wat dit verhaal extra lading geeft, is haar openheid over autisme.
Geen zielige violen. Geen ‘kijk mij eens knokken’.
Maar een messcherpe observatie van hoe het is om sociaal buiten de lijntjes te kleuren:
“Proost op er niet bij horen.
Op sociale ongemakkelijkheid.
Verlammend perfectionisme.
Gekke obsessies.
En het missen van sociale aanwijzingen.”
Ik bedoel — als dat geen tattoo-waardige quote is, dan weet ik het ook niet meer.
En laten we eerlijk zijn: dit is precies het soort eerlijkheid dat zeldzaam is in een wereld vol filters, retouches en nep-positiviteit.
Terwijl half Nederland zich afvraagt waarom het algoritme hen blijft stalken met Puck in weer een nieuwe sportbikini, gebruikt zij dat podium om iets op te bouwen dat verder gaat dan likes en esthetiek.
Dat noem ik pas wielrennen met inhoud.
Dus, de volgende keer dat je Puck voorbij ziet komen in je tijdlijn — kijk dan eens verder dan haar perfecte kaaklijn.
Er zit een verhaal achter dat zwaarder weegt dan een carbonfiets en minder glad is dan haar Insta-feed.
